Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Τη λευτεριά σου μην τη ζητιανεύεις..

   Έρχονται μέρες σαν τη σημερινή που δεν ξέρεις τι άλλο να γράψεις πλέον για την κατάσταση.Βγαίνεις στο δρόμο και δεν ξέρεις ποιον άλλον 8α συναντήσεις να σου απλώνει το χέρι και να σε κοιτάει με αυτό το βλέμα ζητώντας πρώτα απ' όλα οίκτο και στη συνέχεια μερικά ψιλά με τα οποία θα μπορέσει να πάρει ένα ψωμί για να φάει, ένα μπουκάλι γάλα για το παιδί του και στη χειρότερη, να μπορέσει να μαζέψει για να εξασφαλίσει την πολυπόθητη δόση που εξαρτά τη ζωή του απ' αυτή.Κάθε μέρα όλο και περισσότεροι απ' αυτούς τους ανθρώπους οδηγούνται στο να κάνουν αυτό το πράγμα για να μπορέσουν να βγάλουν τα προς το ζην.Άνθρωποι κάθε ηλικίας που σίγουρα δεν ονειρεύονταν αυτό το μέλλον και αυτή τη ζωή.
   Είναι αυτές οι στιγμές, που σαν άνθρωπος μεγαλωμένος στην επαρχία και μη γνωρίζοντας αυτές τις καταστάσεις τόσο καλά όσο κάποιοι άνθρωποι που έχουν ζήσει παραπάνω χρόνια σε μεγάλο αστικό κέντρο, δεν γνωρίζεις τι ακριβώς να κάνεις.Τους βλέπεις και θέλεις να βοηθήσεις.Μα μια φωνή μέσα σου σε παραπέμπει σε διάφορες σκέψεις.
   Μία από αυτές υποστηρίζει ότι δίνοντας έστω και το ελάχιστο είναι σαν να διαιωνίζεις την κατάσταση αυτή.Είναι η ρεαλιστική πλευρά που κοιτάει μακροχρόνια, οικονομικά και εν μέρει αν διαβάσουμε τις αναλύσεις είναι σωστή.Δεν είναι όμως η ανθρωπιστική που έχεις μέσα σου βάσει ορισμένων αξιών.
   Η Αθήνα κάθε μέρα και μέρα και χειρότερη.Τρώει κι αυτή, όπως και η Ελλάδα ολόκληρη, τα παιδιά της ή τα "υιοθετημένα" της παιδιά.
   Το σύστημα γίνεται όλο και πιο σκληρό απέναντι στη βάση του, το λαό.Η παραγωγή αυξάνεται, ενώ η εργατική δύναμη και συνεπώς η καταναλωτική δύναμη των μεσαίων και κατώτερων μαζών μειώνεται σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά, απ' ότι η πρώτη.Εκεί που τα νούμερα ευδοκιμούν, η εξαθλίωση ανεβαίνει με ταχύτατους ρυθμούς.Είναι η λεγόμενη "ανάπτυξη", μόνο που είναι μονόπλευρη, με τον πλούτο να συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια.Αυτό συμβαίνει εδώ και δύο περίπου αιώνες.Δεν είναι κάτι καινούργιο για το λαό.
   Εκείνο που είναι καινούργιο και γεννιέται σιγά σιγά στο μυαλό όλων ,είναι ο αγώνας για επιβίωση, όχι όμως ζητιανεύοντας, αλλά πολεμώντας.Πολεμώντας για ένα καλύτερο αύριο.Πολεμώντας για πιο δίκαιες κοινωνίες, που δεν θα κάνουν κουμάντο λαμόγια και τραπεζίτες και που θα υπάρχει η σωστή πλευρά της πληροφόρησης.
   Αυτές είναι οι κοινωνίες που ονειρευόμαστε και είναι μια αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι και την απαισιοδοξία της σημερινής εικόνας.Είναι τα απολύτως αισιόδοξα μηνύματα.
   Δεν είμαστε μόνοι.Ο καθένας έχει τον διπλανό του.
   Εμπρός για να πάψουμε να ζητιανεύουμε τη λευτεριά μας.Εμπρός για να την διεκδικήσουμε από όλους τους σφετεριστές της.
   ΕΜΠΡΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ!!!
   Α.Φ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου