Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

3o Μέρος ''Συνωστισμένες σκέψεις''

Το επόμενο πρωί όλα ήταν διαφορετικά.Η Μ. είχε ξυπνήσει από νωρίς.Την είχα μεταφέρει στο σπίτι μας.
Ένα σπίτι ξύλινο με έναν όμορφο καφέ καναπέ,τον οποίο πάντα σκεπάζαμε με ένα ίδιου χρώματος πανί,όχι για να μην λερωθεί,αλλά για να μην φαίνονται τα σκισίματα των καθισμάτων του.Ένα σιδερένιο κρεβάτι το οποίο βρισκόταν στη σοφίτα του ημιορόφου και σε κάθε κίνηση έτριζε.
Καθόταν εκεί στο αγαπημένο της παράθυρο,δίπλα από τον καναπέ,χαμένη στις σκέψεις.Ήξερα πως τα λόγια ήταν περιττά.Σηκώθηκα σιωπηλά από το κρεβάτι και την κοιτούσα,χωρίς να με έχει αντιληφθεί.Ένιωθα περίεργα,ήθελα να σταματήσω το χρόνο.Γνώριζα πως ο χρόνος μας τελείωνε κι ήθελα να απολαύσω κάθε τελευταία στιγμή κοινής μας παρουσίας στο σπίτι.
Οι κόκκοι της κλεψύδρας έφταναν στο τέλος τους και δεν υπήρχε κανείς να την γυρίσει ανάποδα.Δεν μπορώ να υπολογίσω πόση ώρα μετά,σήκωσε τη κόκκινη βαλίτσα της,έπιασε την ομπρέλα της,γύρισε με κοίταξε,(εκεί κατάλαβα πως είχε νιώσει την ματιά μου αρκετή ώρα,αλλά ίσως να ήταν χαμένη στη δική της νιρβάνα των αναμνήσεων),οι ματιές μας διασταυρώθηκαν για λίγα δευτερόλεπτα.Ύστερα χάθηκε κλείνοντας την πόρτα.
Μάζεψα τα πράγματα μου γρήγορα κι έφυγα με τη σειρά μου χωρίς να ρίξω ματιά πίσω μου.Ήταν η τελευταία φορά που ''αντίκρισα'' την Μιζέρια.
ΤΕΛΟΣ




2 σχόλια:

  1. οι δικές μου σκέψεις είναι νωτισμένες...
    να φταίει η ομίχλη?
    να φταίει το κύμα που τις βρέχει?
    θα σε γελάσω και δεν θέλω!
    καλή ΑΝΑσΤΑΣΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα διάβασα και τα τρία μέρη με μια ανάσα!
    Όμορφα,καλημέρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή