Προχωρούσα σε ένα τοπίο όμορφο,με ένα αγαπημένο πρόσωπο.Ο αέρας κουνούσε μανιασμένα τα φύλλα των δέντρων,τα οποία βρίσκονταν και στις δύο άκρες του μονοπατιού.Ήταν σούρουπο και παρά τον ταραχώδη αέρα κανείς μας δεν ένιωθε την ψύχρα της επερχόμενης σκοτεινιάς.Όπως θα έλεγε ο Π. ''ήταν σαν ο θεός να είχε βάλει μουσική σ'αυτή τη σκηνή,όπως οι σκηνοθέτες στις ταινίες''.Φτάσαμε σε ένα ύψωμα,καθίσαμε σε ένα βράχο.Η λίμνη απλωνόταν μπροστά μας αχανής κι ο ήλιος έτεινε να κρυφτεί στο άνοιγμα δύο υψηλών κορυφών.Μείναμε σιωπηλοί,η ομορφιά της φύσης δεν άφηνε σε κανέναν το περιθώριο να βγάλει κουβέντα...Μετά απ'ώρα άκουσα απ'τα χείλη της και ενώ το βλέμμα της ήταν εμφανώς σκεπτόμενο ''Κανένα χρηματικό ποσό,καμία εξουσία και κανένα προνόμιο δεν μπορεί να μας απαλλάξει από τις αδυναμίες της ζωής ενός ανόητου''.Γέλασα...Δεν περίμενα τέτοια κουβέντα,ενώ σκεφτόμουν το πώς θα γίνω δυνατός,πως θα κυριεύσω τον κόσμο.Της είπα''Ακριβώς το αντίθετο σκεφτόμουν αυτή τη στιγμή''.Με κοίταξε με χλευασμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου